Heeejjjj vriendjes,

Wat een dag... we weten amper waar te beginnen!

Vanmorgenvroeg in Mexico vertrokken richting de grenspost van Mexico (er zijn der 2, ene van Guate en ene van Mexico). Stephanie verzekerde ons dat dit de laatste keer was dat we konden genieten van 'comforabele' zetels en een 'minder hobbelige' weg Leuke rit, de chauffeur zat blijkbaar wel in I Love The 90s....

Grenspost in Mexico. snikheet, loodzware rugzak. Hier moesten we op zoek naar een stempelke en dan de taxi nemen naar de Guatemaalteekse grenspost 3km verderop.

Guatemala, het land waar alles kan en alles mag, zoveel was ons aan de grens al duidelijk. Ook hier moesten we een stempelke bemachtigen,in een douanekantoor wat meer op een stalleke leek en met 'agenten' in die aan iedereen die graag het land binnen wou een stempelke uitdeelde zonder enige verdere controle. Chaos allom. Nog steeds zwetend, sleurend met 2 rugzakken vonden we een louche manneke bij wie we onze pesos konden omruilen in Quetzals. De chaos daar was werkelijk niet te beschrijven. we waren toch niet volledig op ons gemak. Enerzijds had het iets griezeligs, gevaarlijks. Anderzijds was het dan weer gezellig em charmant. Ze zien hier blijkbaar niet dikwijls 3 blanke meisjes geladen als ezels.

Dan zien in de bus naar de stad te geraken. te voet was te ver dus waren we genoodzaakt een taxi te nemen. Zeer zelfverzekerd op zoek naar nen taxi tot we tot de concolusie kwamen dat hier enkel tuktuks zijn. Een soort brommerke met een bakske aan. Met 4 in zo een dingske plus de rugzakken terwijl ge der ma maximum met 2 ofzo inkon. Over ne bumpy ride gesproken... Zo wild dat we even vreesden om te kantelen.

Maar uiteindelijk toch veilig aangekomen bij de bussen. Hahaha niet te geloven. Precies alsof MTV hier is geweest met 'Pimp my bus'. Oude afgedankte Amerikaanse schoolbussen opgespoten in alle kleuren, niet te doen! De valiezen werdener bovenop gegooid en we werden in een bus gezet die bestemd was voor 50 man maar nu door minstens 100 man ofzo bezet werd. 4 personen op 1 bankje is dan ook niet ongewoon. Loes kreeeg enkele lekker zwetende latinos tegen haar aan. Ene vond haar zelfs zo aardig dat hij in slaap viel op haar schouder. Ook de kinderen keken ons aan alsof we te warm gewassen waren ofzo en gebleekt aren hehe.... Ook van bushaltes heeft men hier nog nooit gehoord. De co-driver hangt uit de voorste deur en roept heel de weg naar buiten HUEHUE HUE HUEEEEEE!!!! (We moesten naar Huehuetenango, uitegesproken als weeweetenango) Mensen langs de kant zwaaien of roepen en springen dan gewoon op de half-rijdende bus, crazy!

Zatte mannen overal, Catherine voelde haar even helemaal thuis, Geel city, ook een beetje Guatemala hihi.... En het was dan nog maar 12u ofzo

Tijdens onze rit, enkele snoepjes gegeten. Loes heel braaf met haar zakje vol afval de bus uit op zoek naar een vuilbak tot ze besefte dat ze er quasi helemaal instond. Het is hier in Huehuetenango namelijk niet zo proper. We hebben deze week immers nog geen enkele vuilkar gezien.

We zitten momenteel in een leuk hotelletje, met warm waterrrrrrr hiephoi! Dadelijk de douche onder (hoognodig) en dan slapen (nog nodiger). Morgden de laatste uitstap alvorens we afreizen naar onze stageplaats!

Hasta Luego y muchos, muchos besos!

Loes & Catherine