Dag lieve bloggertjes...

Alles is nog steeds ok. We zijn hier wel om een iets minder leuk verhaaltje te vertellen, zware mentale tik gehad de afgelopen dagen...

Dinsdagavond, we hadden net weer een heeeerlijk (rijst met wortel) avondmaal achter de rug toen er plots van buitenuit weerklonk: HAY UN PARTO, HAY UN PARTOOOOO (er is een bevalling!). Wij dus al volledig in onze nopjes, yesyes, onze eerste bevalling. Het was immers volle maan die avond en Loes had al heel de week voorspeld dat er iemand zou bevallen.... Wij snel de bevallingsrugzak gepakt en op pad gegaan door het pikdonkere dorp richting het huisje waar de bevalling plaatsvond. Tot de meneer die ons kwam halen onderweg plots doodleuk zei 'Het armpje is wel al geboren'. PANIEK! Spurten tot aan het huisje met de lamp op ons hoofd. Uiteindelijk kwamen we aan het huisje, een drukte van jewelste. Er stonden zeker 30 mensen in het huisje en 20 erbuiten. We moesten nog wringen om tot bij de zwangere te komen...

En toen zagen we al direct dat het niet goed was. Ze zat helemaal onder het zweet en keek ons met angstige grote ogen aan. Wat bleek nu... De mevrouw was al 4 dagen in arbeid en had ook al 4 dagen gebroken vliezen. Met een fikse infectie tot gevolg natuurlijk. We vreesden al direct het ergste.... De elleboog van het kindje was al geboren wat de weg voor het hoofdje versperde, het zat dus gewoon volledig vast. Geen manier waarop we het kindje nog geboren konden laten worden in Pojom. Vreselijk gevoel... We konden gewoonweg niks doen als alleen maar te hopen dat we de harttoontjes van het kindje nog konden vinden.

Helaas... Nix te horen, het was hoogst waarschijnlijnlijk al overleden maar helemaal nix was zeker, misschien leefde het toch nogwel..... Hadden zo ons maar eerder geroepen!!!

We besloten dan om de rit van 7uur aan te gaan en mevrouw nog zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te vervoeren. Ik zou niet graag in haar plaats geweest zijn. Met weeën 7uur in de auto hobbel de bobbel over de bergen door de donkere nacht!Wij gingen met haar mee, enorm zenuwachtig, ze moest maar eens bevallen onderweg....

Het eerste stuk ging vrij vlot, gelukkig. Haar koorts zakte en ze had minder contracties wat het een beetje meer dragelijk maakte voor haar.

Tot om half 2 snachts zich het ersgte voordeed. Platte band, in the middle of nowhere, in de bergen. Daar sta je dan! Anderhalf uur hebben we geprobeerd de nieuwe band op te leggen maar het wou maar niet lukken... Ons spoedgeval lag op de grond in de berm, we konden haar gewoonweg niet helpen...Raar gevoel!

Uiteindelijk stopte er toevallig een auto (geluk, want hier passeren haast geen autos) die ons snel geholpen had. We konden weer op weg. Geen flauw idee als het kindje nog leefde of niet, wel stiekem hopend!

Om 5u smorgens kwamen we aan in het ziekenhuis, de rit had maarliefst 9uur geduurd... arme mevrouw! OOk het ziekenhuis was een grote shock, totale onhygiëne!

Tot onze grote ontgoocheling werd ons meegedeeld dat het kindje overleden was.......Waar voor de mevrouw ook nog bovenop kwam dat haar eerste kindje op de leeftijd van 1 jaar gestorven was... wat een tragedie!De moeder is de infectie gelukkig wel nog teboven gekomen... Bevallen is hier met 1 been in het graf staan..

We hebben nog enkele uren kunnen slapen en stonden op met het idee woensdag weer naar Pojom te kunnen terugreizen. Buiten de trage Guatemalteken gerekend dan. Dit was de eerste keer dat de 'mañana-mañana cultuur' (alles laten liggen tot morgen) ons werkelijk de keel begon uit te hangen. Een ganse dag hebben we moeten wachten voordat de papieren in orde waren voor het lijkje mee naar Pojom te kunnen nemen. We waren genoodzaakt nog een nacht daar te blijven, dik balen!

Het moment van aankomst in Pojom met het kistje was verschrikkelijk. De hele familie stond ons op te wachten, vol verbijstering dat we een kistje mee terugbrachten.... We hadden alles gedaan wat we konden, hadden ze ons maar een paar dagen eerder geroepen!

Tot overmaat van ramp was er die avond nog een spoedgeval. een bevalling die vlot was gegaan, maar de placenta wou niet komen. We vreesden alweer een rit naar de stad... Gelukkig konden we na een half uur de placenta goed geboren laten worden, wat een opluchting!!!!

Voor de rest gaat het leven hier gewoon zijn gangetje. We doen hier dagelijks consultaties, wat wel erg veel voldoening geeft! Leuke momenten zijn er dus ook met hopen!!!! Gelijk zwemmen in de 'rio de Pojom', avonden gevuld met 'uno' of 'Van vlees en bloed', zondagse uitstapjes naar de markt,....

En beste Olli, de broek in de sokken is omdat het snachts vaak regent en als we dan over de berg naar de markt moeten ligt er keiveel modder... En met de hand wassen duurt iets langer dan het machien bij ons :-)!! Voor de liefhebbers, er staan nog enkele nieuwe fototjes in het album 'Pojom'....

Soit, we gaan hier weer eens afronden,

Hasta Pronto!!

xxx

Catal y Lusin