Bedankt!
Vriendjes,
We willen in dit laatste berichtje toch nog even de tijd nemen om iedereen te bedanken die heeft meegeholpen om dit schitterende avontuur mogelijk te maken voor ons. Ouders, school, vrienden en familie. Voor de steun die we kregen voor ons vertrek met de inzamelacties en tijdens ons verblijf met de aanmoedigende woorden! Iedereen, hartelijk BEDANKT!
We zijn ondertussen alweer 2 weken terug. Vreemd hoe rap je weer in die routine bent van ons luxe leven. Erg confronterend, de thuiskomst, hoe weinig wij hier stilstaan bij hoe goed we het hier hebben, en hoe verkwistend we met alles omgaan...
De reis en de stage waren werkelijk onvergetelijk! Zoveel mogen geven, maar nog veel meer teruggekregen. De Liefde, het geluk en de vriendschapdie we hebben gekregen van de plaatselijke bevolking was mooier dan woorden kunnen beschrijven. Deze herinneringen koesteren we voor de rest van ons leven!
Als laatste willen we nog een woordje richten aan Hanne en Kurt, De stichters van de casa materna in Pojom. 2 werkelijk schitterende mensen die hun dromen realiseren en hun leven in het teken zetten van deze mensen te helpen. Hiervoor alleen ons diepste respect. Julie zijn geweldig! blijven GAAN MAN :-)
Van 1 ding zijn we nu, meer dan ooit, 100% zeker:
LA FELICIDAD NO SE COMPRA CON DINERO (het geluk koop je niet met geld)!!!!
We hopen dat julie via deze blog een klein beetje hebben kunnen meegenieten van onze reis...
Muchos besos y muchos, muchos gracias
Catarina y luz
de laatste week....
Daagggg vriendjess!!!
Allereerst al een vrolijk pasen a todo!! We missen de eitjes hier wel....
Jaja, we leven nog!! We hebben de afgelopen 10 dagen zowat heel Guatemala doorkruisd als echte backpackers met ons trottertje in de hand! Alles is relatief goed gegaan... we stellen het goed!
Het vertrek uit Pojom viel ons wel zwaar, met een krop in de keel zwaaiden we Hanne en co uit vanbovenop de heuvel vanuit de laadbak van de pick-up.....6 schitterende weken om nooit meer te vergeten!!! De reis was weer even wennen. We waren vergeten dat de chickenbussen nog gas bijgeven in de bocht met een dal van 1000meter aan de zijkant.... Relativeren was dus weer de boodschap!
De eerste stop (na 2 dagen van pick-up naar shuttle naar chickenbus) was Antigua: Een prachtig koloniaal stadje aan de voet van een enorme vulkaan. We hadden al direct door waarom dit ook wel Gringotenango genoemd wordt (gringo is de naam hier voor blanke). Het krioelde daar van de toeristen... en als we zeggen toeristen bedoelen we degene met de kodak rond de nek, de sportschoentjes met witte sokken en de hoeden op! Vreemd als ge uit een dorpje als Pojom komt. Antigua staat vooral bekend om zijn overheerlijke koffie ( plus gebak). Na 6 weken poverheid hebben we ons dus eens volledig laten gaan :). Ook de Cuba libres en de Mojitos moesten eraan geloven!
Na 2 dagen Antigua besloten we door te reizen naar de kust. Montericco, een klein badplaatsje, jawellllll, aan de stille oceaan, den hele andere kant!! Het strand was hier bizar genoeg zwart en het was verstikkend heet!!! 2 dagen volledig gerelaxed, uit cocosnoten gedronken engezwommen! We zullen het verdiend hebben zeker...!??
Last but zekerrr not least bezochten we Panajachel. Een dorpje aan het meer van Atitlan. een zeeeer groot meer omringd door vulkanen, WAUW, supermooi!!!!! Hier deden we ons op dag 1 volledig tegoed aan de souvenierwinkeltjes.... hangmatten met hopen! (hadden we thuis maar eens ne palmboom voor m aan te hangen...). Dag 2, de eerste keer dat Guatemala ons 'bezeikt' heeft! We waren van plan met een bootje over het meer enkele dorpjes aan de overkant te bezichtigen. Uiteraard stonden de bootjesmannen ons al op te wachten... Wij al heel blij dat we de prijs hadden kunnen afbieden tot de helft van het oorspronkelijke bod! meevaller dachten we... Bootje in en hup! Helemaal nix te zien in dorp 1.... Maar niet getreurd, we hadden nog 1 in het vooruitzicht... Dachten we..... Terug aan de haven, geen bootje te zien. En wij stommerikken hadden geen bewijsje gevraagd aan de bootjesman... daar sta je dan! Volledig uit de stemming terug een bootje genomen naar Panajachel en ja natuurlijk opnieuw moeten betalen... dik balen!! Maaaaaaaar voor de rest was dit bezoek zeker de moeite waard!!
Vrijdag was busdag. Vanuit Panajachel moesten we in Mexico-city geraken, Welliswaar 27 uur buszitten, hiephoi!!!! dikke pret! Gelukkig hadden we een tussenstop iets over de Mexicaanse grens. Nachtbus geboekt en nog snel iets gaan eten. Ijverig als we zijn stonden we 30 minuten voor de nachtbus vertrok op het station. 'El bus se fuera' (de bus is vertrokken) WAAATTTTT???!!!! Wat bleek nu.. In Guatemale kunnen ze het uur niet verzetten omdat de helft van het land dan niet mee is, in Mexico wel blijkbaar.... Een uur de laat voor de bus dus! Dik geluk dat der nog ene was maar uiteraard weer vettig moeten bijbetalen.... van Loemp gesproken :)!
Maar uiteindelijk zijn we toch op bestemming geraakt, We hebben ondertussen al 2 dagen Mexico-city achter de rug, werkelijk de moeite! Hier vieren ze Pasen gelijk ge het nog nooit gezien hebt, net carnaval-achtige toestanden enzo... bizar!!!
Toch vreemd na zo 6 weken Pojom, de omschakeling van arm naar rijk is moeilijker als van rijk naar arm.... Doet ons serieus nadenken over onze luxeproblemen....
Morgenvroeg de vliegtuigen nog en dan is ons avontuur alweer voorbij! Jamner...
Foto'tjes volgen nog volgende week
Adiosssss
Muchos besos
Catarina y luz
Laatste berichtje uit Pojom :-(
Buenas tardes amigos!!
Eindelijk nog eens tijd om een verhaaltje te posten. Erg weinig tijd gehad de laatste week. Vele consultas en snikheet weer. De pauzes dus volledig benut met plonzen in de 'rio'!!
We zijn er ondertussen ook weer volledig bovenop. Loes heeft ook nog een 'beest' in haar gestel gehad maar het is overwonnen!
De consultas doen gaat al zeer vlot. Zelfs algemene consultas gaan ons zelfstandig af (beetje onwettig geneeskunde uitoefenen....). Sinds 5 dagen is er een dokter aangekomen, den Toenga. Toffe gast, al veel van geleerd! Erg uiteenlopende spoedgevallen krijgen we binnen, van kniewondes tot op het bot, opengevallen en ontstoken keizersnedewondes tot vrouwen die volledig klaar zijn voor de psychiatrie. Ook regelmatig kinderen die volledig gedrugeerd zijn van alle medicatie die hun ouders hun geven zonder de bijsluiter te lezen. Vantijd om van beginnen te wenen maar ook wel regelmatig een beetje hilarisch allemaal! Het enige beetje jammere is dat er na ons spoedgeval naar de stad geen vrouwen meer bevallen zijn.. de babyboom zal we gepland zijn voor als wij juist vertrokken zijn waarschijnlijk...
Door het snikhete weer is er dus ook quasi geen watervoorziening. Niet simpel om dan als kliniek te functioneren of zelfs gewoon te leven. Hoe vanzelfsprekend is het dat er thuis water uit de kraan komt, dat de WC bak terug volloopt als ge hebt doorgespoeld, u lekker kunt douchen ofdat ge al u eten in zuiver water kookt.... Hier dus niet!! Als we geluk hebben is er savonds laat een beetje, anders zijn we genoodzaakt met bakken door het dorp te lopen op zoek naar een kraan die water geeft! Gelukkig is er nog de 'rio de Pojom' waar we ons een beetje kunnen wassen....
Woensdag hadden we met 3 (Loes Stephanie en Cath) een activiteiten namiddag gepland voor de kindjes. Wij uiteraard op zijn 'Belgisch' alle spelletjes netjes en ordelijk voorbereid met strikt geplande groepen en teams. Bleek totaal onmogelijk te zijn voor de Pojomerkes! Totale chaos!!!!!! Er kwamen zeker 80 kinderen opdagen. Na 30 minuten waren we erin geslaagd om groepen te vormen voor ons eerste spel: touwtrekken. Ze waren nog geen 5 seconden bezig of er stonden al 20 kinderen die oorspronkelijk niet meededen aan het touw. daarna dansen... Allemaal op nen hoop gaan staan, geen besef hebben van meer plaats te nemen. Met gevolg dat niemand kon dansen wegens plaatsgebrek :-). En het zakspringen wat erna volgde liep helemaal in het honderd. RELATIVEREN is hier het sleutelwoord. Alle kinderen hadden en lach op hun gezicht, ze leken hun allemaal kostelijk te amuseren. Wat voor ons een geslaagde namiddag betekende! Werkelijk heel erg plezant!!!!!
Zondag is hier vanaf heden voetbaldag. Kurt (een van de stichters) heeft een soort van competitie gestart tussen de verschillende dorpjes in de streek. Schitterend hoe de mannen daarin opgaan. Het veld is totaaaaaal niet waterpas. Overal lopen honden, koeien en er rijden zelfs moters over het plein :-)... Allemaal ok hier! Er is muziek, eetkraampjes (waar wij waarschijnijk al die leuke beestjes van hebben) en erg veel sfeer, gewoonweg gezellig! FC Pojom tot nu toe 2 maal gelijkgespeeld, niet slecht!
Maar met ERG veel pijn het hart nadert donderdag.... Dan zullen we Pojom verlaten en nog 10 dagen gaan rondtrekken in Guatemala! We kijken uiteraard hard uit naar deze reis maar vinden het zoooo erg om hier te vertrekken. We zijn hier helemaal thuis en hebben hier zoveel geleerd en zoveel vriendschap gekregen en gegeven. Het vreselijke lawaai savonds laat en smorgens vroeg, wat we eerst zo vervloekte zullen we nog superhard gaan missen. De kindjes die heel de dag door roepen: 'CATAAALLL, LUSSSINNN'. de 'mañana-mañana-cultuur,....Heerlijk gewoon!
Ook willen we nog even een oproep doen. In de zomervakantie zal er vanuit België een container naar Pojom vertrekken met al het mogelijk schoolmateriaal (schoolbanken, knutselmateriaal,....). Als iemand ons kan helpen met nog dingen in te zamelen zou dat 'vivir en amor' en ons veel plezier doen!
Zo, dat was ons laatste verhaaltje uit het prachtige Pojom. We hopen julie ook nog eentje te kunnen posten tijdens onze rondreis!
Adiooooosssss
Muchos, muchos besos
Catarina y Luz
De cultuurshock halvelings voorbij...
Buenas dias amigos!
Hier zijn we dan weer met nog een verslagje... Was alweer een week geleden! Alles nogaltijd bueno! De vermoeidheid begint ons alleen parten te spelen. Catherine voert al heel de week een zwaar gevecht tegen een of ander beestje in het maag-darmstelsel en heeft enkele dagen volledig KO gelegen maar is het nu weer helemaal teboven aan het komen!
Het leven gaat hier nogaltijd zijn (toch wel apart) gangetje... Pojom, the 'city' that never sleeps. Vanaf 's morgens 5uur worden we hier wakker gemaakt door kinderen, vrouwen die mais aan het malen zijn en natuurlijk de vertrouwde anoncias. = het bekende alarm gevolgd door een hele opsomming van wat ze toch wel allemaal in hun winkeltjes verkopen. 's Avonds speelt er loeiharde muziek door de kerk 'AVEee Aveee'. Ge zou bena zeggen dat het hier vol met discotheken staat :-)!
Sinds 1 jaar hebben ze hier in Pojom ook een 'basico-school'. Staat hier gelijk met het eerst en tweede middelbaar. buiten het feit dan dat alle leerlingen erin minstens 18 jaar zijn... Maandag vierden ze hier het 1jarig bestaan ervan. Een soort chrysostomos voor de leerlingen hier. Maandagavond hadden ze een podium gemaakt (4bakstenen met een plank op) en daarop voerden ze allerlei optredens uit. Van gedichtjes tot gezang tot toneeltjes. Leuk om te zien! Ook de Guatemaalteekse vlag werd geëerd. Daar waren we erg van onder de indruk. Half het dorp kan Guatemala niet aanduiden op de wereldkaart maar aan vaderlandsgevoel ontbreekt het hier duidelijk niet! Hand op het hart en uit volle borst het volkslied mee 'brullen'! Schitterend... De volgende dag stonden de leerlingen (vergezeld door Loes en Stehpanie) om 4u op om lawaai te makan en met fakkels rond te gaan in het dorp gevolgd door een 'plechtigheid' aan de school. Namiddag was het tijd voor activiteiten. En als hier het woord activiteit wordt uitgesproken wordt automatisch de voetbal bovengehaald! Heel de namiddag tornooi. Zefs de meisjes hadden een ploegen gevormd. Catherine verloor met haar team 'Florecitas' de finale met penalties.... balennnn :-)!!
Woensdag was het dan weer tijd voor capacitacion = opleiden van traditionele vroedvrouwen in andere dorpjes. De reis ging naar Tiac-Tac, een dorpje op meer dan 2000 meter hoogte waar het ijjjjjjzigkoud was.... Om 7u vertrokken met de pick-up, een rit van 2,5uur waarin we losjes het record 'met zoveel mogelijk in de bak van de pick-up zitten' verbraken. Met 20 man in een bak van 2 op 2 meter, alleen mogelijk in Guatemala...
Als we 's avonds terugkwamen bleek het processievan de Christelijke kerk (hier zijn nog 5 andere godsdiensten) te zijn in Pojom. Ze eerden de patroonheilige 'San José'. Dat moesten we uiteraard gezien hebben! De straten liepen vol met mensen met kaarsjes en in het midden werd het beeld vanSan José gedragen richting de kerk. DE KERK, wauw..... Een redelijk grote ruimte gevuld met bankjes. Quasi heel het dorp was aanwezig. De vrouwen droegen witte doeken op hun hoofd. Het plafond van de kerk was versierd met slingers (kapotgesneden plastiek zakken) en balonnen. Het altaar, een tafel met een paars dekentje op. Ter gelegenheid van dit grote feest was er een echt priester afgezakt naar Pojom. Een redelijk jonge man, haren helemaal achteruit met gel :-)! Een hele beleving de misdienst. LOOEEIIIharde muziek, ge zou voor minder oorproblemen krijgen... Maar alweer een ervaring die we niet snel zullen vergeten!
De consultaties gaan vlotjes hier. Het is erg druk, we werken hier elke dag zeker 10uur en we beginnen al goed onze plan te trekken. De voldoening om toch een klein schakeltje te zijn binnen dit project is nog steeds erg sterk aanwezig.
We zijn al over de helft van onze reis, over 2 weken zit onze stage er hier alweer op. Welll nog 1 week rondreizen in het vooruitzicht... yesyes!
Tot snelllll lieve vriendjes!
Muchos besos
Catal y Lusin
Volle maan, wat een pech!!
Dag lieve bloggertjes...
Alles is nog steeds ok. We zijn hier wel om een iets minder leuk verhaaltje te vertellen, zware mentale tik gehad de afgelopen dagen...
Dinsdagavond, we hadden net weer een heeeerlijk (rijst met wortel) avondmaal achter de rug toen er plots van buitenuit weerklonk: HAY UN PARTO, HAY UN PARTOOOOO (er is een bevalling!). Wij dus al volledig in onze nopjes, yesyes, onze eerste bevalling. Het was immers volle maan die avond en Loes had al heel de week voorspeld dat er iemand zou bevallen.... Wij snel de bevallingsrugzak gepakt en op pad gegaan door het pikdonkere dorp richting het huisje waar de bevalling plaatsvond. Tot de meneer die ons kwam halen onderweg plots doodleuk zei 'Het armpje is wel al geboren'. PANIEK! Spurten tot aan het huisje met de lamp op ons hoofd. Uiteindelijk kwamen we aan het huisje, een drukte van jewelste. Er stonden zeker 30 mensen in het huisje en 20 erbuiten. We moesten nog wringen om tot bij de zwangere te komen...
En toen zagen we al direct dat het niet goed was. Ze zat helemaal onder het zweet en keek ons met angstige grote ogen aan. Wat bleek nu... De mevrouw was al 4 dagen in arbeid en had ook al 4 dagen gebroken vliezen. Met een fikse infectie tot gevolg natuurlijk. We vreesden al direct het ergste.... De elleboog van het kindje was al geboren wat de weg voor het hoofdje versperde, het zat dus gewoon volledig vast. Geen manier waarop we het kindje nog geboren konden laten worden in Pojom. Vreselijk gevoel... We konden gewoonweg niks doen als alleen maar te hopen dat we de harttoontjes van het kindje nog konden vinden.
Helaas... Nix te horen, het was hoogst waarschijnlijnlijk al overleden maar helemaal nix was zeker, misschien leefde het toch nogwel..... Hadden zo ons maar eerder geroepen!!!
We besloten dan om de rit van 7uur aan te gaan en mevrouw nog zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te vervoeren. Ik zou niet graag in haar plaats geweest zijn. Met weeën 7uur in de auto hobbel de bobbel over de bergen door de donkere nacht!Wij gingen met haar mee, enorm zenuwachtig, ze moest maar eens bevallen onderweg....
Het eerste stuk ging vrij vlot, gelukkig. Haar koorts zakte en ze had minder contracties wat het een beetje meer dragelijk maakte voor haar.
Tot om half 2 snachts zich het ersgte voordeed. Platte band, in the middle of nowhere, in de bergen. Daar sta je dan! Anderhalf uur hebben we geprobeerd de nieuwe band op te leggen maar het wou maar niet lukken... Ons spoedgeval lag op de grond in de berm, we konden haar gewoonweg niet helpen...Raar gevoel!
Uiteindelijk stopte er toevallig een auto (geluk, want hier passeren haast geen autos) die ons snel geholpen had. We konden weer op weg. Geen flauw idee als het kindje nog leefde of niet, wel stiekem hopend!
Om 5u smorgens kwamen we aan in het ziekenhuis, de rit had maarliefst 9uur geduurd... arme mevrouw! OOk het ziekenhuis was een grote shock, totale onhygiëne!
Tot onze grote ontgoocheling werd ons meegedeeld dat het kindje overleden was.......Waar voor de mevrouw ook nog bovenop kwam dat haar eerste kindje op de leeftijd van 1 jaar gestorven was... wat een tragedie!De moeder is de infectie gelukkig wel nog teboven gekomen... Bevallen is hier met 1 been in het graf staan..
We hebben nog enkele uren kunnen slapen en stonden op met het idee woensdag weer naar Pojom te kunnen terugreizen. Buiten de trage Guatemalteken gerekend dan. Dit was de eerste keer dat de 'mañana-mañana cultuur' (alles laten liggen tot morgen) ons werkelijk de keel begon uit te hangen. Een ganse dag hebben we moeten wachten voordat de papieren in orde waren voor het lijkje mee naar Pojom te kunnen nemen. We waren genoodzaakt nog een nacht daar te blijven, dik balen!
Het moment van aankomst in Pojom met het kistje was verschrikkelijk. De hele familie stond ons op te wachten, vol verbijstering dat we een kistje mee terugbrachten.... We hadden alles gedaan wat we konden, hadden ze ons maar een paar dagen eerder geroepen!
Tot overmaat van ramp was er die avond nog een spoedgeval. een bevalling die vlot was gegaan, maar de placenta wou niet komen. We vreesden alweer een rit naar de stad... Gelukkig konden we na een half uur de placenta goed geboren laten worden, wat een opluchting!!!!
Voor de rest gaat het leven hier gewoon zijn gangetje. We doen hier dagelijks consultaties, wat wel erg veel voldoening geeft! Leuke momenten zijn er dus ook met hopen!!!! Gelijk zwemmen in de 'rio de Pojom', avonden gevuld met 'uno' of 'Van vlees en bloed', zondagse uitstapjes naar de markt,....
En beste Olli, de broek in de sokken is omdat het snachts vaak regent en als we dan over de berg naar de markt moeten ligt er keiveel modder... En met de hand wassen duurt iets langer dan het machien bij ons :-)!! Voor de liefhebbers, er staan nog enkele nieuwe fototjes in het album 'Pojom'....
Soit, we gaan hier weer eens afronden,
Hasta Pronto!!
xxx
Catal y Lusin
Week 1 in Pojom
Ola Amigos,
Wat vliegt de tijd hier, we zijn al een week ter plaatse. Al een beetje ingeburgerd in de Pojomse cultuur. Het gaat alleszins nog steeds goed met ons...
Vrijdag en zaterdag consultas gedaan en zondag hadden we al direct een dagje vrij. Ja ook in Pojom ist 'zondag-Josdag'. We zouden voormiddag naar de markt gaan. Bergschoenen aandoen zei Hanne, en gelijk had ze. 2uren stapen in de bergen (en enkele valpartijen) later kwamen we tot de conclusie dat we iets te lang getreuzeld hadden en dat de markt al zo goed als gedaan was.... Daar ging ons lekker avondeten! Wel ne 'papas fritas' kunnen bemachtigen (zoiets als frietjes...??) om de maag mee te vullen. Ook werden we geconfronteerd met de doorsnee toilet hier... een houten kotje met een plank in waar een gat in zit en als deur een plastieken doek. En de deze was in geen 30 jaar meer zuivergemaakt denk ik :) dolle pret hehe!!
Zondag op maandag nacht. half 4.... een enorm dronken man aan de deur, helemaal onder het bloed, gezicht, kleren, alles....!!! Daar sta je dan met een slaapkopje... Redelijk snel wakkergeschud. Hij was blijkbaar ergens gevallen met zijn zatte botten en heel zijn bovenlip was opgezwollen en der zat een scheur in... niet zo mooi!!!!
Smaandags is het hier vrouwendag = prenatale consulten! Our time to shine!! Zwangerschappen vaststellen, controleren, vragen beantwoorden,... Noem maar op! Opmerkelijk ook hoeveel vrouwen hier al komen vragen voor familieplanning (wel te begrijpen als het gemiddelde gezin hier 10 kinderen heeft) Maar toch, al een hele prestatie die vivir en amor heeft neergezet... chapeau!!
de rest van de dagen zijn het hier algemene consulten. Algemeen medische problemen. voornamelijk kinderen. De kinderen zijn hier zooo mooi, maar zoooo onhygienisch. Ze lopen overal door met hun blote voetjes en steken alles in hun mondjes met alle gevolgen vandien! Es allemaal goed in bad steken, da zouden we willen doen, maarjaa :)! Nog een spijtig feit is dat ge hier in Guatemala gewoon medicatie kunt krijgen zonder voorschrift... wat als gevolg heeft dat ouders zware medicatie voor volwassenen aan hun kinderen geven zonder enige medische kennis. Met zwakke, tamme kinderen als gevolg...
Vivir en amor doet hier fantastisch werk, zoveel is al duidelijk na onze eerste week!!! Zouden niet willen weten wat hier allemaal gebeurde moest de hulp van Hanne en Kurt hier niet aanwezig zijn!!
Vandaag trokken we naar Yalanhuitz om les te geven aan de vroedvrouwen van de omliggende dorpen. 6u vertrokken met de bergschoenen.... 3uur gewandeld, bekaf!! De les ging over stuitbevalling... zwaar verbaasd over hoeveel aandacht we kregen en hoe enthousiast de vroedvrouwen waren. De traditionele vroedvrouwen van hier zijn immers niet geschoold en hebben dus alle baat bij deze lesjes. Om maar een voorbeeld te geven: de laatste keer dat een van de vroedvrouwen een stuitbevaling gedaan had was het lijfje geboren, maar het hoofd pas 2uur nadien, met dus een overlijden van het kindje tot gevolg.
Op deze manier probeert Vivir en amor de vroedvrouwen bij te scholen en hun technieken aan te scherpen op basis van wetenschappelijk feiten!! Een wereld van verschil creëren zij hier met hun schitterend werk. We zijn dolblij dat we hier deel van mogen uitmaken!!
Ons vrouwtje is jammer genoeg wel nog niet bevallen... We wachten in spanning af!!
hasta luego! Muchos besos
Catarina y Luz
Pojom
Alles gaat prima om te beginnen....alive and kicking!
We zijn dus gisterenavond aangekomen in onze stageplaats Pojom, na een rit van 8 uur achter in een pick'up over ne zand+stenen weg, plezant, just een jeepsafari!! Haren in de wind, zon in de nek en hup hup, hobbel de bobbel. hehe de natuur is hier werkelijk niet te beschrijven, jungle overal van die jungle geluidjes alsof ge door de beekse bergen rijdt ofzo hihi...
Pojom, nog minder te beschrijven. een dorpje tussen 2 bergen op 1000 meter hoogte. houten hutjes, overal bananenbomen een spelende kinderen (in kleren van de containers van hier.) Toen we aankwamen met de pickup weerklonk overal muziek en er stonden zeker 50 nieuwsgierige kinderen rond de auto, lachend en giechelend!! super gewoon
de mensen hebben hier dus werkeljik nix....zielig om tezien maar langs de andere kantlijken de mensen hier ook supergelukkig...
Ook hebebn we hier al een spoedgeval gehad gistereavond. een kindje van 2 jaar met heel fel krampjes: Ook vandaag al apendicites, arm uit de kom, hoofdwonde,.... alles wat ge maar wilt!Vandaag uitleg gehad over de werking van het kliniekje, fotos zullen nog volgen... echt schitterend gewoon. het kliniekje is ook maar gewoon 4 muren met een dak op, ma zo gezellig gemaakt met kleine dingen, ongelofelijk, back to basic!!
Wij slapen hier in het kliniekje, op de bovenverdieping op 1 kamer met Loes, Gertjan (helpt in het lab) en Chris ( mevrouw van 54 die hier ook wat helpt) Het kamertje is niet groot en helemaal niet geisoleerd ofzo dus beestjes kruipen in en uit, al maar goed dat we ons muskietennetje hebben!!!!! En dat we ons elke avond helemaal met citronelle kunnen insmeren, lekker moet ik zeggen hehe...
Eten moeten we zelf maken met de middelen die er zijn.... rijst, eitjes, tomaten, mango (verukkelijke mango), bananen, zelfgemaakt brood,.... Dik gaanwe hier niet worden dus....
Ook het water is erg schaars, smorgens is er veel water omdat het snachts vantijd wel eens regent dus moeten we smorgens alle kommen vullen want savonds is er vaak geen water meer...... Hier zullen we wel leren zuinig zijn!!
We zijnnog maar anderhalve dag hier en beseffen nu al hoe verkwistend wij thuis zijn, en hoe evident wij stroom en stromend water vinden!!!
Gelukkig is er nu wel genoeg stroom omdat het warm seizoen (veelzon)is nu en dezonnepanelen veel energie opslaan.
Maar voor de rest is het hier wel een leuke bende, verstaan ons prima tot nu toe!
Vanavond eten we ter uitzondering pannekoekenomdat Sarah (duitse dokterstudent) morgen naar huis gaat!
Ook gaat hier 100 keer per dag een allarm af in het dorp alsof het hele dorp in brand staat ofzo, lijkt wel een ambulance sirene. vanaf 5 u smorgens. mensen doen dan aankondigingen door de micro over vanalles en nog wat. We verstaan hier wel nog niet veel want de mensen hier spreken Kanjobal, een plaatselijke Maya taal... enkelingen spreken spaans.
We gaan zo snel mogelijk proberen van fotos te nemen want we kunnen het moeilijk beschrijven met woorden!!!!
We voelen ons al helemaal thuis, Guatemala, we love it!!!
Catharina y Louisa
Oversteken van la frontera (de grens ;) )
Heeejjjj vriendjes,
Wat een dag... we weten amper waar te beginnen!
Vanmorgenvroeg in Mexico vertrokken richting de grenspost van Mexico (er zijn der 2, ene van Guate en ene van Mexico). Stephanie verzekerde ons dat dit de laatste keer was dat we konden genieten van 'comforabele' zetels en een 'minder hobbelige' weg Leuke rit, de chauffeur zat blijkbaar wel in I Love The 90s....
Grenspost in Mexico. snikheet, loodzware rugzak. Hier moesten we op zoek naar een stempelke en dan de taxi nemen naar de Guatemaalteekse grenspost 3km verderop.
Guatemala, het land waar alles kan en alles mag, zoveel was ons aan de grens al duidelijk. Ook hier moesten we een stempelke bemachtigen,in een douanekantoor wat meer op een stalleke leek en met 'agenten' in die aan iedereen die graag het land binnen wou een stempelke uitdeelde zonder enige verdere controle. Chaos allom. Nog steeds zwetend, sleurend met 2 rugzakken vonden we een louche manneke bij wie we onze pesos konden omruilen in Quetzals. De chaos daar was werkelijk niet te beschrijven. we waren toch niet volledig op ons gemak. Enerzijds had het iets griezeligs, gevaarlijks. Anderzijds was het dan weer gezellig em charmant. Ze zien hier blijkbaar niet dikwijls 3 blanke meisjes geladen als ezels.
Dan zien in de bus naar de stad te geraken. te voet was te ver dus waren we genoodzaakt een taxi te nemen. Zeer zelfverzekerd op zoek naar nen taxi tot we tot de concolusie kwamen dat hier enkel tuktuks zijn. Een soort brommerke met een bakske aan. Met 4 in zo een dingske plus de rugzakken terwijl ge der ma maximum met 2 ofzo inkon. Over ne bumpy ride gesproken... Zo wild dat we even vreesden om te kantelen.
Maar uiteindelijk toch veilig aangekomen bij de bussen. Hahaha niet te geloven. Precies alsof MTV hier is geweest met 'Pimp my bus'. Oude afgedankte Amerikaanse schoolbussen opgespoten in alle kleuren, niet te doen! De valiezen werdener bovenop gegooid en we werden in een bus gezet die bestemd was voor 50 man maar nu door minstens 100 man ofzo bezet werd. 4 personen op 1 bankje is dan ook niet ongewoon. Loes kreeeg enkele lekker zwetende latinos tegen haar aan. Ene vond haar zelfs zo aardig dat hij in slaap viel op haar schouder. Ook de kinderen keken ons aan alsof we te warm gewassen waren ofzo en gebleekt aren hehe.... Ook van bushaltes heeft men hier nog nooit gehoord. De co-driver hangt uit de voorste deur en roept heel de weg naar buiten HUEHUE HUE HUEEEEEE!!!! (We moesten naar Huehuetenango, uitegesproken als weeweetenango) Mensen langs de kant zwaaien of roepen en springen dan gewoon op de half-rijdende bus, crazy!
Zatte mannen overal, Catherine voelde haar even helemaal thuis, Geel city, ook een beetje Guatemala hihi.... En het was dan nog maar 12u ofzo
Tijdens onze rit, enkele snoepjes gegeten. Loes heel braaf met haar zakje vol afval de bus uit op zoek naar een vuilbak tot ze besefte dat ze er quasi helemaal instond. Het is hier in Huehuetenango namelijk niet zo proper. We hebben deze week immers nog geen enkele vuilkar gezien.
We zitten momenteel in een leuk hotelletje, met warm waterrrrrrr hiephoi! Dadelijk de douche onder (hoognodig) en dan slapen (nog nodiger). Morgden de laatste uitstap alvorens we afreizen naar onze stageplaats!
Hasta Luego y muchos, muchos besos!
Loes & Catherine